From a world apart:
Last year was spent a bit different than the rest. At the beginning of the year I decided to make the radical decision to pause the life I had created for myself and focus on how i could use my skills and time in order to help others. That was possible with the help of the European Union as their volunteering programmes seemed as a good opportunity to move to a new country and join a local European NGO in order to provide help where it was needed. My plan consisted of working as an assistant teacher in the morning in a kindergarten and in an afternoon center afterwards.
So after packing my bag and stuffing it with hopes, motivation and excitement I began my journey for the neighboring Poland. Arriving there I began meeting new people, people that I would later become a big part of my journey, exploring the city and attending trainings in order to be better prepared for what we should expect from our new journey. We got to share our expectations, ideas and plans with the others and we helped each other create plans. We immediately began playing and hugging each other and for a moment it felt like language barrier and nationality was not an existing issue. As the time was passing by our relationship was becoming stronger, our language skills were improving, the time we spent together and the skills we were teaching to each other brought us even closer.
And to be honest when i think to myself what is the greatest thing that I got from this year was, my answer is the lessons that the interaction with those kids brought to me. The way that a little kid looks at the world, with their innocence, free of stress and prejudice, looking at everyone as equal and looking for nothing more than to have fun and make new friends. But as we are living in an imperfect world, the lessons were not only positive, as I got to also experience a more realistic prospective of children’s lives.
The afternoon center was not simply a place for children to spent their free time, but it was in fact mainly a place that was trying to support the local minorities, providing them with extra education, food, trying to help them intergrade, but mainly providing a place for them to be creative and gain motivation by people who actually believed and supported them. There I got to see how so many things that we take for granted in our everyday lives are in fact not openly provided to everyone and how unnoticed the differences of one kid’s home to another goes.
Children that were growing up just streets apart, that were attending the same school and in the surface it seemed that they had a pretty similar reality, were in fact living in two completely different worlds. Things that we can’t even control, like our nationality, our family and environment are shaping our lives, our feelings, the way we see the world and our opportunities. Things are supposed to be simple when you are a child and in fact most of us are looking at those days with feelings of reminiscence, unaware of the privileges that we enjoyed. But that is unfortunately not the case for everyone. Spending my afternoons with kids from the local Roma community gave me the chance to have a glimpse into what seemed a new world. These children felt as they were born with a disadvantage, the city was treating them as if they were a burden, as if they could not handle the diversity. Their families had a completely different lifestyle than the locals, you could notice the accommodation, the way that they were supporting themselves as well as the way that they were treating their children. Yes, child labor, stealing and being loud was a part of the lives of some of them, but these were not nonexistent issues in the local’s lives. They only thing hat seemed to differ was the attention and the stigma around it when it came to the particular group of people. The way that the parents were living were not only reflecting on the everyday lives of their children, but also on their worldview and dreams. Even though school was seemingly giving them educational opportunities and the state was providing free further education, the lack of people believing and supporting them, as well as the influence of their societal norm seemed to be pushing them more and more into not seeking further opportunities but rather settling for what their families were expecting them to do.
This taught me not only how important our support system is, but also how difficult it can be for change to be implemented. Even though the center’s aim was to inspire them into taking better decisions for their future, that would help not only them, but also the future generations, the truth is that is hard to help someone to break free from their heritage and the way their communities have been living for centuries. Our only hope could be, to at least help them see that there is a different point of view and maybe hope for them to give a chance to their own children.
The overall year was full of experiences, observations and realizations. I got the chance to not only experience a part of the educational system of the country, but also go introduced to the culture and experienced on how its people are experiencing life given their different history and influences. I had the chance to explore the country, learn a new language and create memories.
Volunteering after all taught me that by giving, you can become much richer.
Here you can watch a short video that was created from the volunteers of this project:
https://www.youtube.com/watch?v=h_2_kZTJIR4&feature=emb_title
Ένας κόσμος μακριά:
Ο περασμένος χρόνος πέρασε λίγο διαφορετικά από τους προηγουμένους. Στην αρχή του χρόνου πήρα την απόφαση να πάρω ένα μικρό διάλειμμα από την ρουτίνα μου και να επικεντρωθώ στο πως θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το χρόνο και τις δεξιότητες μου, για να βοηθήσω άλλους. Η επιθυμία μου άρχισε να φαίνεται υλοποιήσιμη, καθώς ανακάλυψα τα εθελοντικά προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου σου δίνεται η ευκαιρία για συνεργασία με ένα μη κυβερνητικό οργανισμό σε μια ξένη χώρα, για να μπορέσεις να παρέχεις βοήθεια εκεί που χρειάζεται. Το πρόγραμμα μου περιλάμβανε το να δουλεύω ως βοηθός δασκάλας/ου σε ένα νηπιαγωγείο τα πρωινά και σε ένα απογευματινό κέντρο έπειτα. Αφότου ετοίμασα μια βαλίτσα γεμάτη με τις προσδοκίες κίνητρα και ενθουσιασμό, ήμουν έτοιμη για το ταξίδι μου προς τη γειτονική Πολωνία. Φτάνοντας εκεί, άρχισα να γνωρίζω άτομα, άτομα που στην πορεία αποδείχτηκαν καθοριστικά για τη δημιουργία αναμνήσεων κατά η διάρκεια αυτής της εμπειρίας, εξερεύνησα τη καινούρια μου πόλη και έλαβα μέρος σε διάφορα εργαστήρια τα οποία βοηθήσαν στο να δημιουργήσω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα σχετικά με τον ρόλο μου, αλλά και το πως θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω κατάλληλα τα εφόδια μου προς όφελος της καινούργιας μου κοινότητας. Από την πρώτη φορά τριβής με τα παιδιά του σχολείου, φάνηκε πως η διαφορά στη γλώσσα και την καταγωγή μας δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στη σχέση μας. Μάλιστα καθώς ο χρόνος περνούσε, η σχέση μας γινόταν πιο ισχυρή, η επικοινωνία καλύτερη και οι στιγμές που περάσαμε μαζί μας έφερνε όλο και πιο κοντά.
Για να είμαι ειλικρινής, αναλογιζόμενη αυτό τον χρόνο και το τι μου πρόσφερε, βλέπω όλο και πιο καθαρά πως είναι τα μαθήματα που η ίδια η αλληλεπίδραση με αυτά τα παιδιά μου πρόσφερε. Ο τρόπος με τον οποίο βλέπουν τον κόσμο με μάτια αθωότητας, με έλλειψη άγχους και προκατάληψης, βλέποντας τους ανθρώπους ως ίσους και με μόνο απώτερο σκοπό το γέλιο. Αλλά καθώς ζούμε σε ένα ατελή κόσμο τα μαθήματα δεν θα μπορούσαν να είναι αποκλειστικά θετικά, δυστυχώς η ευτυχώς είχα την ευκαιρία να δω και την πιο ρεαλιστική πλευρά του νομίσματος. Το απογευματινό κέντρο στο οποίο εργαζόμουν, ήταν στην πραγματικότητα ένας χώρος ο οποίος απευθυνόταν σε παιδιά από πιο μειονεκτικές κοινότητες της περιοχής, με απώτερο σκοπό να τους προσφέρει ένα χώρο όπου μπορούσαν να λάβουν περαιτέρω εκπαίδευση, βοήθεια, αλλά και ένα μέρος όπου θα μπορούσαν να νιώθουν ελεύθεροι, ίσοι με τους υπόλοιπους και θα μπορούσαν να εργαστούν με ανθρώπους που έθεταν πίστη στις δυνατότητες και τα όνειρα τους. Σε αυτό ακριβώς τον χώρο είχα την ευκαιρία να νιώσω πόσο τα πράγματα που παίρνουμε για δεδομένα, δυστυχώς δεν προσφέρονται με την ίδια ευχέρεια σε όλους.
Παιδιά τα οποία μεγάλωναν σε γειτονικούς δρόμους, που πήγαιναν στο ίδιο σχολείο, που φαινομενικά φαινόταν να είχαν παρόμοιες καθημερινότητες, στην πραγματικότητα ζούσαν σε δυο διαφορετικούς κόσμους. Πράγματα τα οποία είμαστε ανίκανοι να ελέγξουμε, όπως η καταγωγή, η οικογένεια και το περιβάλλον μας, παίζουν καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση της ζωής, των συναισθημάτων, τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο αλλά και των ευκαιριών που μας προσφέρονται. Η παιδική ηλικία είναι μια περίοδος που πρέπει να είναι ξέγνοιαστη, μια περίοδος της οποίας η αναπόληση συνοδεύεται με ένα αίσθημα νοσταλγίας. Δυστυχώς όμως, αυτό δεν είναι το σενάριο για όλους. Περνώντας τα απογεύματα μου με την τοπική κοινότητα των Ρόμα, είχα την ευκαιρία να πάρω μια μικρή ματιά σε τι έμοιαζε με ένα νέο κόσμο. Τα παιδιά αυτά φαινόταν σαν από εκ γενετής να είχαν μια θέση μειονεκτική. Η κοινωνία τους αντιμετώπιζε σαν να αποτελούσαν βάρος, τους έβλεπαν με ματιά που δεν μπορούσαν να αποδεχτούν τη διαφορετικότητα. Οι διάφορες ήταν φανερές στον χώρο διαμονής των οικογενειών, από τις απολαβές τους, αλλά και από τον διαφορετικό τρόπο συμπεριφοράς που λάμβαναν τα παιδιά στο σπίτι. Αλλά πιο εμφανή διαφορά αποτελούσε ο διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης, αλλά και το κοινωνικό στίγμα που περίβαλλε τη συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων. Αλλά δυστυχώς ο τρόπος ζωής τους σε συνδυασμό με την προκατάληψη που είχαν να αντιμετωπίσουν φαινόταν όχι μόνο να έχει άμεσο αντίκτυπο στην καθημερινότητα των νέων αυτών, αλλά και στα όνειρα τους ή μάλλον στην έλλειψη ύπαρξης τους. Έστω και αν το σχολείο και η κοινωνία φαινόταν να τους προσφέρει ευκαιρίες για ένα καλύτερο μορφωτικό επίπεδο, η έλλειψη υποστήριξης από τον περίγυρό τους καθώς και η έλλειψη εξέλιξης ανάμεσα στην κοινότητα τους φαινόταν να τους επηρέαζε να τους έσπρωχνε στο να διαμορφώσουν ζωές, όχι πολύ διαφορετικές από αυτές που ήξεραν.
Μέσα από αυτή την εμπειρία μπόρεσα να εκτιμήσω την υποστήριξη τόσο αβίαστα λάμβανα τόσα χρόνια και θεωρούσα δεδομένη, αλλά μπόρεσα επίσης να καταλάβω πόσο δύσκολα επέρχεται η αλλαγή. Ακόμη και εάν το κέντρο προσδοκούσε να δώσει σε αυτούς τους έφηβους την ευκαιρία να διαμορφώσουν ένα διαφορετικό μέλλον για αυτούς καθώς και να τους βοηθήσει να χτίσουν μια νέα πραγματικότητα για τις επερχόμενες γενιές. Η αλήθεια είναι ότι το φορτίο της προπατορικής διαθήκης δεν είναι κάτι που εύκολα μπορείς να αποχωριστείς. Μόνη μας προσδοκία αποτελούσε η ελπίδα πως βοηθώντας τους να δούνε πως ένας διαφορετικός δρόμος εάν και μπορεί να μοιάζει ανέφικτος, με προσπάθεια μπορεί να επέλθει η αλλαγή, και να μεταφέρουν αυτή την ελπίδα στην επόμενη από αυτούς γενιά. Ήταν μια χρονιά γεμάτη εμπειρίες, παρατηρήσεις και συνειδητοποιήσεις. Είχα την ευκαιρία όχι μόνο να γνωρίσω το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, αλλά και να γνωρίσω την κουλτούρα και να δω πως η διαφορετική ιστορία και επιρροές καθορίζουν τον τρόπο αντίληψης και την κοσμοθεωρία μας. Μπόρεσα να εξερευνήσω μια καινούργια για μένα χώρα να κάνω εισαγωγή σε μια νέα γλώσσα και να αποκτήσω νέες εμπειρίες. Και στην τελική ο εθελοντισμός μου έδειξε το πως είναι εφικτό να αποκομίσεις πολλά, δίνοντας.
Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε ένα μικρό βίντεο το οποίο δημιούργησαν οι εθελοντές αυτού του προγράμματος:
https://www.youtube.com/watch?v=h_2_kZTJIR4&feature=emb_title